به گزارش خبرگزاری تسنیم، موسم؛ موسم حج است و زائران در تب‌وتاب و مشتاق برای پیوستن به خیل مسافران سرزمین وحی. این اشتیاقِ رسیدن اما بیش از هر چیزی به دو واژه مکه و مدینه گره خورده است؛ به دو شهری که مقاصد اصلی سفر معنوی زائران حج هستند.
مکه شریف‌ترین شهر این کره خاکی است و مدینه پس از آن با شرافت و کرامت پیوند خورده است.
مدینه مثل مکه برای همه مسلمانان عزیز است و شریف، اما برای ما شیعیان کمی فرق می‌کند؛ انگار قرابت بیشتری با آن داریم؛ انگار روح‌مان؛ جان‌مان با آن بدجور پیوند خورده است؛ زیرا مدینه علاوه بر اینکه آرامگاهِ عزیز پیامبر اسلام را در خود جای داده است؛ شهر فرزندان پیامبر هم هست؛ شهر فاطمه (س) است؛ شهر فرزندان فاطمه؛ شهر بقیع است و خاکی که انوار الهی و ارواح پاک امامان در آن آرمیده‌اند…
این مدینه؛ این خاک عزیز اما کجاست؟ در کدام کنج و گوشه‌ی سرزمین پهناورِ حجاز جا گرفته است؟ موقعیت جغرافیایی آن چگونه است؟ موقعیت معنوی و ملکوتی آن چیست و در چه جایگاهی است؟
مدینه کجاست؟
شهر مدینه در غرب عربستان و در استان مدینه واقع شده؛ استانی که ساحلی است و در مجاورت دریای سرخ قرار گرفته است. آب و هوای این استان ساحلی و شهر مدینه اما خشک و بیابانی است و تابستان‌های داغ و زمستان‌های سرد دارد.
مدینه از سمت شرق به پایتخت عربستان یعنی ریاض، از شمال به استان تبوک و از جنوب به مکه مکرمه می‌رسد.
مدینه اگرچه شهری تاریخی است، اما همیشه به همین نام نبوده است؛ درواقع نام قدیمی و تاریخی آن «یثرب» بوده است؛ نامی که با ورود حضرت محمد (ص) به این شهر، به «مدینه النبی» یعنی شهر پیامبر تغییر کرد.
البته در روایات تاریخی تا ۶۰ نام دیگر هم برای شهر مدینه ثبت شده است؛ نام‌هایی مثل ارض الله، بیت الرسول، قبه الاسلام، مدخل صدق و …
پیامبر(ص) پس از ورود به مدینه، زمینِ کنار منزل ابوایوب را که به دو یتیم به نام سهل و سهیل متعلق بود، خرید و بنای مسجدالنبی را در آن گذاشت؛ مسجدی که مرکز حکومت اسلامی شد. این مسجد و صحن‌های اطراف آن اکنون حدود ۱۳۵ هزار مترمربع مساحت و حدود یک میلیون نمازگزار گنجایش دارد.
مدینه امروز دومین شهر مذهبی جهان اسلام و مسلمانان پس از مکه به شمار می‌رود؛ ۵۸۹ کیلومترمربع مساحت و ۱۱۸۳۲۰۵ جمعیت دارد.
مدینه نیمی از بهشت است و بقیع نیمی از مدینه
اینها که گفته شد اما همه مختصات و مشخصات مدینه نیست؛ توصیف شهر رسول الله در قالب واژه‌ها و عبارات نمی‌گنجد، با این حال شاید بتوان با عباراتی الکن گفت که مدینه قطعه‌ای از بهشت است که به زمین هدیه داده شده است؛ قطعه‌ای که پیامبرِ خدا روی آن قدم برداشته و جبرئیل ۱۰ سال؛ شب و روز، در کوچه و بیابانش، بال زده و پلی بنا کرده است بین زمین و آسمان، تا آیات وحی بر زمین؛ بر قلب پیامبر جاری شود.
این شهر، شهر تدارک غزوه‌های بزرگی چون بدر، اُحد، احزاب، تبوک، خیبر و فتح مکه است.
در این شهر از پیامبر عزیز اسلام پس از هجرت شبانه، پذیرایی شد و در همین شهر پیکر پاک او تشییع شد. کنار مسجدالنبی آرامگاه اوست؛ عزیزی که اگر نبود، زمین و آسمان آفریده نمی‌شدند ( لولاک لما خلقت الافلاک).
در این شهر هنوز صدای پای امامان شیعه می‌آید؛ صدای اذان بلال؛ صدای گریه‌های تلخ فاطمه(س)، صدای چکاچک شمشیرها و بیشتر از همه صدای رسا و مهربان پیامبر(ص) که در کوچه‌پس‌کوچه‌ها آرام گام برمی‌داشت، عاشقانه مهر می‌ورزید و به بزرگ و کوچک سلام می‌داد.
مدینه شهر بقیع است؛ سند مظلومیت، عقده مانده در گلو، غربت‌آباد شیعه و فرصت اشک و آه و سوز و زمزمه…قبرهای بی‌سایبان چهار امام همام؛ امام حسن مجتبی(ع)، امام سجاد(ع)، امام محمد باقر(ع) و امام صادق (ع) در سکوت غریبانه بقیع آرمیده‌اند و سوز ناله‌های جانسوز فاطمه (س) را در سراسر آن می‌توان با گوش جان شنید.
بقیع خانه ابدیِ فاطمه ام‌البنین هم هست؛ همسر امیرالمومنان و مادر ساقی کربلا. این گوشه از بقیع، اصلا کربلایی تشنه است که روح آدمی را مستقیم تا کربلا تا خود بین‌الحرمین پرواز می‌دهد.
گفته‌اند مدینه نیمی از بهشت است و بقیع نیمی از مدینه؛ پس هر کسی کنار بقیع بایستد به زیارت بهشت آمده است.
مدینه فقط شهر مسجدالنبی نیست، شهر مسجد ذوقبلتین، مسجد مباهله، مسجد قبا و مسجد سبعه نیز هست؛ اصلا مدینه شهر مسجدهاست؛ شهر نماز و نیایش و سجده و عشق و ایمان.
وقتی وارد مدینه می‌شوی؛ وقتی روی خاک خشک و گرم آن قدم می‌گذاری، باید یادت باشد که اینجا شهر محراب و منبر پیامبر خداست؛ محله بنی‌هاشم؛ خانه فاطمه (س)، ستون توبه و حنانه، بیت‌الاحزان، اصحاب صفه و هزاران هزار یاد و یادگار عزیز دیگر…
مدینه شهر نخل‌ها و نجواهاست؛ شهر ناله‌های شبانه مولا (ع) و فاطمه (س)؛ شهری که از رسول خدا درباره فضیلت آن روایات بسیاری برجای مانده و خاتم پیامبران آن را مثل مکه، حرم قرار داده است.
انتهای پیام/
بدون نظر!