به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، دانشمندان موفق به طراحی ربات‌های آبزی خوراکی شدند که پس از پاکسازی آب، به غذای ماهی‌ها تبدیل می‌شوند. این ربات‌های کوچک شبیه قایق‌های موتوری، با استفاده از واکنش شیمیایی ملایم حرکت کرده و داده‌های مربوط به کیفیت آب مانند دما و سطح آلودگی را جمع‌آوری می‌کنند.
پس از پایان مأموریت، بدنه این ربات‌ها که از خوراک ماهی ساخته شده است، به مرور زمان آب جذب کرده و در آب حل می‌شود تا به‌عنوان یک منبع غذایی ایمن برای ماهی‌ها مورد استفاده قرار گیرد. این نوآوری می‌تواند گامی بزرگ به‌سوی کاهش زباله‌های الکترونیکی و بهبود سلامت زیست‌محیطی باشد.
این ربات‌های سبک‌وزن و شناور که ظاهری شبیه قایق‌های کوچک موتوردار دارند، با طولی حدود ۵ سانتی‌متر و وزنی کمتر از ۱.۵ گرم، قادرند با سرعتی معادل سه برابر اندازه خود روی سطح آب حرکت کنند.
رمز عملکرد خلاقانه این ربات‌ها در مواد اولیه و ساختار شیمیایی خاص آنها نهفته است. بدنه این ربات‌ها از ترکیب پودر خوراک ماهی ساخته و سپس به شکل دلخواه قالب‌ریزی و خشک شده‌اند. در درون هر ربات، یک محفظه کوچک حاوی ترکیب بی‌خطری از جوش‌شیرین و اسید سیتریک تعبیه شده است.
این محفظه با درپوش ژله‌ای نیمه‌تراوا بسته شده و یک مخزن از مایع پروپیلن گلیکول که ماده‌ای غیرسمی است، در بخش بالایی آن قرار دارد.
با قرار گرفتن ربات بر سطح آب، رطوبت به تدریج وارد محفظه داخلی شده و با مواد شیمیایی واکنش نشان می‌دهد. در نتیجه این واکنش، گاز دی‌اکسیدکربن تولید شده و مایع درون مخزن از طریق یک روزنه بیرون رانده می‌شود. این خروج مایع، کشش سطحی آب را دستخوش تغییر می‌کند و باعث پیش‌روی ربات به جلو می‌شود؛ مکانیزمی که به نام «اثر مارانگونی» شناخته می‌شود و در برخی حشرات سطح‌پیما نیز مشاهده می‌شود.
این ربات‌ها قادرند در سطح آب دریاچه‌ها، تالاب‌ها یا مخازن کوچک حرکت کنند و با کمک حسگرهایی که در آنها تعبیه شده، پارامترهایی مانند دمای آب، pH یا سطح آلودگی را اندازه‌گیری کرده یا بی‌سیم مخابره کنند.
اما وجه متمایز این ربات‌ها پایان عمر کاری‌شان است؛ به مرور زمان، بدنه ربات‌ها آب را جذب کرده، نرم شده و در نهایت در آب فرو می‌رود. در این حالت، به‌دلیل خوراکی و غیرسمی بودن تمامی اجزای آن، توسط ماهی‌ها یا سایر جانوران آبزی بلعیده می‌شود.
از دیگر کاربردهای مورد بررسی، استفاده از این ربات‌ها برای توزیع خوراک دارویی در مراکز پرورش ماهی است. حتی اگر مصرف نشوند، ساختار کاملاً زیست‌تجزیه‌پذیر آنها مانع از ایجاد آلودگی زیست‌محیطی خواهد شد.
تنها گام باقی‌مانده برای تکمیل این چرخه پایدار، جایگزین کردن حسگرهای الکترونیکی با اجزای خوراکی یا تجزیه‌پذیر است. به گفته پروفسور «داریو فلورئانو»، مدیر این پروژه، این فناوری گامی بزرگ در جهت توسعه ابزارهای پایدار و دوستدار طبیعت خواهد بود.
انتهای پیام/
بدون نظر!