به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم؛ تفاهم‌نامه همکاری بنیاد سینمایی فارابی و شهرداری اصفهان برای میزبانی از سی‌وهفتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان ایران با حضور مهدی جمالی‌نژاد استاندار اصفهان، رائد فریدزاده رییس سازمان سینمایی، حامد جعفری مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی و دبیر این جشنواره و علی قاسم‌زاده شهردار اصفهان در محل استانداری اصفهان به امضا رسید.
بیش از سه دهه میزبانی اصفهان از جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، نه تنها به ثبات مدیریتی نرسیده، بلکه هر سال صحنه تکرار یک ضعف مزمن بوده است: دوگانگی میان ستاد مرکزی در تهران و ستاد محلی در اصفهان. با وجود امضای تفاهم‌نامه تازه بین بنیاد سینمایی فارابی و شهرداری اصفهان، این پرسش جدی پابرجاست که آیا این رویداد سرانجام صاحب فرماندهی واحد خواهد شد یا باز هم قربانی شعارهای همیشگی می‌شود؟
رائد فریدزاده معاون وزیر و رییس سازمان امور سینمایی و سمعی و بصری با اشاره به مطلوب نبودن زیرساخت‌های بنیادین برای برگزاری یک رویداد ملی با نام جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان گفت: با اینکه همه دست‌اندرکاران سینما و بخش‌های دولتی و خصوصی دغدغه کودک و سینمای کودک دارند، از ادوارگذشته تاکنون گام اثر‌گذاری برای پاسخ مطلوب به این دغدغه‌ها برداشته نشده است، به همین خاطر لازم است در دوره فعلی با همکاری مقامات استانی و شهری اصفهان و مشارکت و همدلی همکاران سازمان سینمایی و فارابی گام‌های اثر‌گذاری برای ایجاد زیر‌ساخت و بستر مناسب با هدف برطرف ساختن نقایص برداشته شود.
این گفته‌ها خود نشانه‌ای از مشکلات خاص برگزاری جشنواره و اصلا تولیدات سینمای کودک و نوجوان دارد چرا که جشنواره فیلم کودک اصفهان سالهاست با یک مشکل ساختاری ساده اما مهلک دست به گریبان است دو رئیس، دو سیاست، دو مسیر. در یک‌سو بنیاد سینمایی فارابی به عنوان متولی ملی که باید نگاهش بیشتر به برند بین‌المللی و استانداردهای حرفه‌ای معطوف باشد و در سوی دیگر شهرداری اصفهان که اولویت را به شور و شوق محلی، حضور مردم و جلوه‌های شهری می‌دهد. نتیجه این کشمکش، سالها سردرگمی در سیاست‌گذاری، موازی‌کاری و گاه حتی برگزاری برنامه‌های متناقض در دل یک رویداد واحد بوده است.
برگزاری رویدادهای جنبی در کنار جشنواره برای خانواده‌ها و والدین با موضوع کلی نقش سینما در ایجاد فضایی نشاط‌آور و امید‌آفرین، برطرف کردن آسیب‌های روحی کودکان و نوجوانان ناشی از جنگ تحمیلی و شکل مواجه با مسائلی این‌چنینی از دریچه سینما، از جمله پیشنهادهای رییس سازمان امور سینمایی برای جشنواره سی‌وهفتم بود.
اما اینکه چقدر این اهداف در زمان برگزاری پیگیری می‌شوند جای بحث دارد. نمونه‌های این شکاف در دوره‌های گذشته کم نبوده‌است از دوباره‌کاری در انتخاب فیلم‌ها و چیدمان اکران گرفته تا تداخل برنامه‌های جنبی که گاهی یکدیگر را خنثی کرده‌اند. در سال‌هایی حتی شاهد بودیم که یک طرف از برنامه‌های تبلیغاتی خود رونمایی می‌کرد در حالی که طرف دیگر هم‌زمان مراسم موازی ترتیب داده بود.
علی قاسم‌زاده شهردار اصفهان نیز در سخنان کوتاهی با توجه به سابقه بیش از یک دهه‌ای خود در برگزاری جشنواره فیلم کودک و نوجوان در مسئولیت‌های مختلف شهری در اصفهان اذعان کرده است که «ضرورت دارد افقی روشن و بلندمدت برای این جشنواره ترسیم کنیم». آیا با گذشت این سالها هنوز افقی ترسیم نشده؟!
وی در ادامه به لزوم رسیدن به فهم و همدلی مشترک میان تمامی نهادها، هنرمندان و مدیران مرتبط، اشاره کرده است و باز هم باید پرسید آیا این فهم و همدلی هنوز شکل نگرفته؟!
اکنون با امضای تفاهم‌نامه ۲۱ مرداد ۱۴۰۴، همان وعده‌های آشنای «هم‌گرایی»، «تجمیع تجربه‌ها» و «ترسیم افق روشن» دوباره شنیده می‌شود. استاندار اصفهان از «برآیند تجارب گذشته» سخن می‌گوید و شهردار بر «همدلی نهادها» تأکید می‌کند. اما تجربه نشان داده که این واژگان، بدون ضمانت اجرایی، صرفاً سوختی برای تیتر رسانه‌ها هستند.
رائد فریدزاده، رئیس سازمان امور سینمایی، صریح‌تر از دیگران اعتراف کرده که حتی زیرساخت‌های پایه برای برگزاری یک جشنواره ملی فراهم نیست. پرسش اینجاست که چگونه شهری که سالهاست میزبان این رویداد بوده، هنوز فاقد چنین بسترهایی است؟ و مهم‌تر، چه تضمینی هست که همین نقص‌ها در دوره سی‌وهفتم تکرار نشود؟
حامد جعفری، دبیر جشنواره، از ایده‌های بلندی چون «خواهرخواندگی با جشنواره‌های معتبر جهان» و «ایجاد دبیرخانه دائمی» سخن گفته است. اما چه بسیار ایده‌هایی که در ادوار گذشته با همین آب و تاب مطرح شدند و هیچ‌گاه به اجرا نرسیدند، چرا که هر سال پس از پایان جشنواره، ستادها خاموش و وعده‌ها بایگانی می‌شوند.
واقعیت این است که اگر تفاهم‌نامه امسال به یک «ساختار واحد» و «مدیریت یکپارچه» ختم نشود، هیچ میزان از بودجه، حضور مهمانان خارجی یا برنامه‌های رنگارنگ، جشنواره فیلم کودک اصفهان را از سایه «دوپارگی مزمن» خارج نخواهد کرد. سی‌وهفتمین دوره، یا نقطه پایان این چرخه فرسایشی است یا یک حلقه دیگر در زنجیره وعده‌های بر زمین‌مانده.
انتهای پیام/
بدون نظر!