سونیا زکی‌زاده در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در کرج با اشاره به اهمیت حفظ ذخایر ژنتیکی و جایگاه نژاد افشاری در تولید بخشی از گوشت کشور مطرح کرد: گوسفند افشاری یکی از نژادهای بومی برتر کشور است که با دارا بودن ویژگی های منحصربه‌فرد تولیدی، تولیدمثلی و سازگاری با اقلیم سخت، نقش کلیدی در تأمین پروتئین حیوانی و امنیت غذایی ایفا می‌کند.
وی افزود: خصوصیات این نژاد جثه بزرگ، وزن بالای گوشت و مقاومت در برابر بیماری‌ها و انگل‌های رایج است و در استان‌های زنجان، آذربایجان شرقی و غربی، کردستان و مناطق کوهستانی پراکندگی جغرافیایی دارد. میانگین وزن تولد بره‌های نر و ماده این نژاد به ترتیب ۴.۳۴ کیلوگرم و ۴.۲۰ کیلوگرم بوده و این نژاد با افزایش وزن روزانه مناسب در بازه تولد تا ۶ ماهگی، یکی از گزینه‌های بهینه برای پرواربندی است.
عضو هیئت علمی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور با اشاره به اهمیت نژاد گوسفند افشاری در صنعت دامپروری ایران خاطرنشان کرد: گوسفند افشاری یکی از نژادهای برجسته و پربازده کشور است که علاوه بر تولید گوشت باکیفیت، در تولید پشم و شیر نیز توانایی ویژه‌ای دارد که آن را به یک گزینه عالی برای دامداران ایرانی تبدیل کرده و میانگین تولید پشم سالانه در قوچهای افشاری ۲۲۵۰ گرم و در میش‌ها ۲۰۲۶ گرم است.
زکی‌زاده با اشاره به اینکه این پشم به دلیل کیفیت و کاربرد در صنایع دستی نظیر قالیبافی، به عنوان منبع درآمد مکمل برای دامداران محسوب می‌شود، ادامه داد: درصد زنده مانی بره‌ها در این نژاد ۸۸ و درصد دوقلوزایی بالای هشت درصد برآورد می‌شود. همچنین، میانگین تولید شیر در یک دوره شیردهی ۴۶ تا ۴۸ کیلوگرم و درصد چربی شیر بین ۶ تا ۷ درصد گزارش شده که در تأمین لبنیات محلی نقش دارد.
به گفته وی، با وجود جمعیت ۷۵۰ هزار رأسی این نژاد در استان زنجان، افزایش همخونی در گله‌های کوچک به ویژه در سیستم‌های روستایی، چالشی جدی است، بنابراین استفاده از قوچهای غیرخویشاوند و اجرای برنامه‌های اصلاح نژادی گروهی برای حفظ تنوع ژنتیکی ضروری به نظر می‌رسد. گوسفند افشاری به‌ویژه به خاطر سازگاری با شرایط آب و هوایی سردسیر و مناطق کوهستانی شناخته شده است.
عضو هیئت علمی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور با بیان اینکه این نژاد توانسته در شرایط سخت اقلیمی و با مراتع خشک، رشد خوبی داشته باشد، اظهار کرد: گوسفندان افشاری به دلیل توانایی راهپیمایی طولانی و طی مسافت‌های ۱۰۰ کیلومتری بین ییلاق و قشلاق، در مناطق کوهستانی و سنگلاخی ایران بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند.
زکی‌زاده در پایان تأکید کرد: آمیخته‌گری کنترل نشده با نژادهای خارجی، علاوه بر کاهش خلوص ژنتیکی، موجب از دست رفتن ویژگی‌های سازگاری منحصربه فرد این نژاد می‌شود. برنامه‌ریزی برای ثبت دقیق شجره و توسعه پرورش صنعتی با مشارکت دامداران، راهبرد کلیدی برای بهره‌برداری پایدار از این ذخیره ژنتیکی است.
انتهای پیام/
بدون نظر!