به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هر انسانی در دنیا نیاز به رفتارهایی دارد که او را به آرامش درونی برساند و در عین حال سعادت ابدی را به ارمغان بیاورد. عفاف، گوهری گرانبها در صدف فضائل انسانی است که چنین خاصیتی دارد و این گوهر، حافظ کرامت و شرافت فرد و اجتماع به شمار می‌رود. این ویژگی ارزشمند، نه تنها به معنای پرهیز از روابط نامشروع جنسی، بلکه شامل حفظ چشم، گوش، زبان و قلب از هرگونه آلودگی و انحراف نیز می‌شود. در حقیقت، عفاف، نوعی خویشتن‌داری آگاهانه و ارادی است که انسان را در برابر وسوسه‌ها و امیال نفسانی، مقاوم و استوار می‌سازد.
اهمیت عفاف در زندگی فردی و اجتماعی، بر کسی پوشیده نیست. فرد عفیف، از آرامش و طمأنینه درونی برخوردار است و با حفظ حریم‌های اخلاقی، از آسیب‌های روحی و روانی مصون می‌ماند. در سطح اجتماع نیز، گسترش عفاف، موجب تحکیم بنیان خانواده، کاهش آسیب‌های اجتماعی و ارتقای سلامت اخلاقی جامعه می‌شود.
در آموزه‌های دینی، به ویژه در اسلام، عفاف جایگاه ویژه‌ای دارد و به عنوان یکی از مهم‌ترین فضائل اخلاقی، مورد تأکید قرار گرفته است. قرآن کریم، مؤمنان را به حفظ فروج و چشم‌پوشی از نامحرم دعوت می‌کند و پاداش‌های عظیمی برای عفیفان وعده می‌دهد.
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام، در کلامی حکیمانه، به مقایسه میان مجاهد شهید و فرد عفیف می‌پردازند و اهمیت عفاف را اینگونه بیان می‌فرمایند:
“ما المُجَاهِدُ الشَّهِیدُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَعْظَمِ أَجْرًا مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ؛ لَکَادَ العَفِیفُ أَنْ یَکُونَ مَلَکًا مِنَ المَلائِکَهِ.”
” یعنی کسى که در راه خدا جهاد کند و شهید شود، اجرش بزرگ‌تر از کسى نیست که بتواند گناه کند و عفت ورزد، انسان پاکدامن نزدیک است که فرشته اى از فرشتگان خدا شود.”
در این حدیث، امام علیه‌السلام، به این نکته ظریف اشاره می‌کنند که اگرچه جهاد در راه خدا و شهادت، از بالاترین درجات قرب الهی است، اما عفت ورزیدن در شرایطی که گناه برای انسان مقدور و فراهم است، فضیلتی بس عظیم‌تر دارد. چرا که مجاهد، با دشمن ظاهری مبارزه می‌کند، در حالی که فرد عفیف، با دشمن درونی خود، یعنی هوای نفس و خواهش‌های شیطانی، به نبرد می‌پردازد.
توضیح این نکته ضروری است که جهاد و شهادت در راه خدا، از ارکان اساسی دین مبین اسلام است و همواره مورد تأکید و سفارش قرار گرفته است. هدف امام علیه‌السلام از این مقایسه، هرگز کم‌اهمیت جلوه دادن جهاد نیست، بلکه ایشان قصد دارند به این حقیقت اشاره کنند که مبارزه با نفس و غلبه بر امیال شیطانی، چه اندازه دشوار و ارزشمند است.
امام علیه‌السلام در پایان این حدیث، با بیانی لطیف و شاعرانه، مقام عفیفان را تا مرتبه فرشتگان الهی ارتقا می‌دهند. این تعبیر، نشان از آن دارد که فرد عفیف، با حفظ پاکی و طهارت خود، به مقام قرب الهی نائل می‌شود و به صفات فرشتگان، که موجوداتی مبرا از هرگونه گناه و پلیدی هستند، نزدیک می‌گردد.
بنابراین، شایسته است که همه ما، با الگو قرار دادن سیره و سخنان ائمه اطهار علیهم‌السلام، در مسیر کسب فضیلت عفاف گام برداریم و با حفظ پاکی و طهارت خود، در ساختن جامعه‌ای سالم و اخلاقی، سهیم باشیم.
انتهای پیام/
بدون نظر!